Kledij

In de Middeleeuwen kon men de maatschappelijke positie van een persoon afleiding aan zijn of haar kleding. De meeste boeren droegen bijvoorbeeld eenvoudige kleding, rijke stadslui daarentegen probeerden zich met meer vertoon te kleden. De kleren van de edelen, het rijkere gedeelte van de bevolking, werden meestal gemaakt van de mooiste stoffen en werden soms ook versierd met edelstenen.

De armen sponnen of weefden de stof en maakten hun kleding zelf. De mannen droegen een tuniek tot boven hun knieën. Daaronder zaten beenkappen of een maillot. Over het hoofd en de schouders werd een soort capuchon gedragen, voor bescherming tegen de wind en de regen. Vrouwen droegen een langere tuniek dan mannen, kinderen zagen er meestal ongeveer hetzelfde uit als de ouders qua kleding.

Een stof voor elke (en elke) laag In de middeleeuwen maakten mensen hun ondergoed van linnen. De armere klassen maakten hun buitenkleding uit eenvoudige wol, terwijl de rijkere klassen hun uitkering van zeer fijne, volwitte wol of zijde maakten. Wanneer men het kon veroorloven, was alle kleding, behalve ondergoed, bekleed met een soort bont: kat, konijn en eekhoorn voor de lagere klassen; Mink, vos, hermelijn en Russische grijze eekhoornbroekjes voor de rijken.

De kleding van de armen kende eigenlijk geen mode, die van de adel wel. Overal in Europa pronkte de adellijke mensen met hun mooie kostuums en pakken, meestal gemaakt van de duurste materialen zoals zijde en fluweel. De mannen en vrouwen van de adel droegen mantels of capes in de Middeleeuwen. In de bovenkleding zaten gaatjes zodat de kleding daaronder ook goed te zien was. De jurken en rokken van de vrouwen reikten altijd tot over de enkels en getrouwde vrouwen bedekten meestal hun haar.

De kleren van de mensen in de Middeleeuwen vertelden niet alleen iets over hun rijkdom en macht maar ook iets over hun werk. Een monnik droeg een habijt, waaraan je kon zien dat hij een monnik was en in het klooster woonde, een smid droeg een leren hemd waardoor er geen hete ijzerresten op zijn kleding konden springen, boeren droegen gewone maar functionele landbouwkleding, dit werd niet snel vies en het scheurde ook niet zo snel.

De kledingstoffen zijn heel vaak vrolijk gekleurd. Daarvoor gebruikte men plantaardige kleurstoffen die gemakkelijk verkrijgbaar waren. Zoals de rode kleur van de meekrap (Rubia tinctorum). Een plant die veelvuldig in de tuinen geteeld werd en waarvan de kleurstof uit de wortelstok gehaald werd. Voor het blauw gebruikte men wede (Isatis tinctoria), de enige inheemse plant die natuurlijk blauw levert. Men laat vochtig gemalen blad gisten, maakt bollen van de brij en laat ze drogen. De stof wordt te weken gelegd met de bollen, die het water geel kleuren. Om de verf kleurecht te maken wordt bovendien urine toegevoegd. Wanneer het textiel daarna te drogen wordt gehangen komt de kleurstof in aanraking met zuurstof en verkleurt het van geel naar blauw. Meestal begon men met dit proces op zaterdag en werd de stof op maandag te drogen gehangen. De textielververs hadden op deze ‘blauwe maandag’ vrij.

Weetje: kledij = groen = In de middeleeuwen droegen bruiden vaak een groene bruidsjurk, als teken van vruchtbaarheid. Denk maar aan de lente, bomen en planten. 

Schoenen

De schoenen in de middeleeuwen bestonden uit een zool en een bovenleer.
Tussen de naden werd een stukje leer mee genaaid om de schoen waterdicht te maken.
Later werden er zolen ontwikkeld met meerdere lagen. Dit vooral omdat in die periode verharde wegen werden aangelegd.  Ook konden de zolen gevuld worden met hout of kurk.
De schoenen mode trad in tijdens de middeleeuwen.

In de 14e eeuw waren er zeker 10 verschillende soorten schoen, zoals: Stillegang, Platijn of Koeienbek.  Ook bestonden er snavelschoenen die hun naam te danken hebben aan de snavelvormige punt van de schoen.

In de vroege middeleeuwen werden de snavelschoenen vooral gedragen door de rijke adel.
Later gingen ook de gewone burgers die schoenen dragen.
De snavels werden soms zo lang, dat ze met een kettinkje vastgemaakt moesten worden aan de broekspijp.